If you enjoyed this site, please consider donating the price of your favorite cup of coffee (or drink of your choice) to our project, which aims to support cultural programs in Greece.
I speak of the last trumpet-calls of the defeated soldiers
Of the last rags from our holiday clothes
Of our children who sell cigarettes to the passersby
I speak about the flowers that withered on the graves and are rotted by the rain
About the houses that gape without windows like skulls with no teeth
About the girls who beg showing on their breasts their wounds
I speak of the barefoot mothers who crawl through the ruins
of the burning cities, the corpses heaped on the streets,
The pimping poets that creep at night on the doorsteps
I speak about the endless nights when the light diminishes at dawn
About the loaded trucks and the sound of footsteps on the wet tiles
About the courtyards of the prisons and the tears of those condemned to death
But even more I speak about the fishermen
Who left their fishing nets and followed His steps
And when He got tired they didn’t rest
And when He betrayed them they didn’t deny anything
And when He was glorified they turned their eyes away
And their comrades spit on them and crucified them
And peacefully they take the road which has no end
Without their glance darkening or wavering
Standing upright and alone in the terrible desert of the crowd
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
Do you like the Greece?
words: Marios Pontikas
music: Argyris Kounadis
vocals: Antonis Kaloyiannis
Do you like the Greece?
Στίχοι: Μάριος Ποντίκας
Μουσική: Αργύρης Κουνάδης
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης
Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο
κάθονται δύο λεβέντες,
τρεις καρέκλες ο καθένας
και δροσιά κάτω απ’ τις τέντες.
Έχουν ρίξει παραγάδι,
“Σας αρέσει η Ελλάδα μις;.
τι θα κάνετε το βράδυ;
do you like μαμαζέλ the Greece?”. ( χ2 )
Γοητεία κι αντριλίκι,
σηκωμένα τα μανίκια,
βγάλανε τα μπράτσα έξω
να φανούνε τα ποντίκια.
Έχουν ρίξει παραγάδι,
“Σας αρέσει η Ελλάδα μις;.
τι θα κάνετε το βράδυ;
do you like φροϋλάϊν the Greece?”. ( χ2 )
Είναι μάγκες και χορεύουν
τσιφτετέλι και συρτάκι,
δε δουλεύουν τα καημένα
κι όμως βγάζουν παραδάκι.
Έχουν ρίξει παραγάδι,
“Σας αρέσει η Ελλάδα μις;.
τι θα κάνετε το βράδυ;
do you like μαμαζέλ the Greece?”. ( χ2 )
Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο
είναι δυο παλικαράκια,
ποιος πληρώνει για να ζούνε
τα παλιοτεμπελχανάκια.
Έχουν ρίξει παραγάδι,
“Σας αρέσει η Ελλάδα μις;.
τι θα κάνετε το βράδυ;
do you like φροϋλάϊν the Greece?”. ( χ2 )