If you enjoyed this site, please consider donating the price of your favorite cup of coffee (or drink of your choice) to our project, which aims to support cultural programs in Greece.
Polly Panou
http://youtu.be/pDzkbOqoAS4
The kids of Peiraia
words and music, Manos Hadzidakis
From the window I send out
one and two and three and four kisses
which reach the harbor
as one and two and three and four birds
How I would like to have one and two
and three and four children
that when they will grow up, all of them
will become handsome and charming for the good of Peiraia
As much as I may look, I find no other harbor
that drives me crazy as much as Peiraia
where when the evening comes, it lays out songs in a row
and the plucking of the strings changes, and it fills up with
young people
When I go out of my door
no one exists whom I don’t love
and when I go to sleep at night I know that
I know that, that I will dream of him
Jewels I put on my neck, and a be-
and a be-, and a bead as a talisman
because in the evenings I am waiting, at the harbor if I go out
someone I don’t know to find
As much as I may look, I find no other harbor
that drives me crazy as much as Peiraia
where when the evening comes, it lays out songs in a row
and the plucking of the strings changes, and it fills up with
young people
(translation: Eva Johanos)
Τα παιδιά του Πειραιά
στίχοι και μουσική, Μάνος Χατζιδάκις
Απ’ το παράθυρό μου στελνω
ένα και δύο και τρία και τέσσερα φιλιά
που φτάνουν στο λιμάνι
ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά
Πως θάθελα να είχα ένα και δύο
και τρία και τέσσερα παιδιά
που σαν θα μεγαλώσουν όλα
θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά
Όσο κι αν ψάξω, δεω βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να μ΄έχει κάνει όσο τον Πειραιά
που όταν βραδιάζει, τραγούδια μ’αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά
Από την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπάω
και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως
ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ
Πετράδια βάζω στο λαιμό, και μια χά-
και μια χά-, και μια χάντρα φυλακτό
γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω
κάποιον άγνωστο να βρω
Όσο κι αν ψάξω, δεω βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να μ΄έχει κάνει όσο τον Πειραιά
ποθ όταν βραδιάζει, τραγούδια μ’αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός,
πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Πνιχτές ανάσες και βρισιές,
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές.
Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός.
Πληρωμένες αγκαλιές
ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ’ στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός.
Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν,
να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός.
Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.
Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει.
Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός
ξεχαστήκαν κι ο καημός
έγινε όνειρο γαλάζιος ουρανός
και τα πρόσωπα χλωμά,
κουρασμένα τα κορμιά
μέσα στον ύπνο ψάχνουν να ‘βρουν λησμονιά.