Christos Leontis

If I knew reading, writing
words: Mitsos Evthimiadis
music: Christos Leontis
first performance: Manolis Mitsias

If I knew reading, writing
if it was, if it was mine the sword
they would not eat my bread now
I would refuse stealing for my fate

I feel pain for the future generations
The factory workers, the hard fighters
Washerwomen, porters and students
Builders, those who live in the countryside.

I have become tired, not a drop has remained for me
of the strength to lift my head
I failed once again
now others are ruling me

(translation: Eva Johanos)

Αν ήξερα ανάγνωση, γραφή
Στίχοι: Μήτσος Ευθυμιάδης
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Αν ήξερα ανάγνωση, γραφή
αν ήταν, αν ήταν το σπαθί δικό μου
δεν θα μου τρώγαν τώρα το ψωμί
Θα αρνιόμουν την κλεψιά για ριζικό μου

Πονώ για τις μελλούμενες γενιές
Τους δουλευτές της φάμπρικας, τους γερομάχους
Πλύστρες, χαμάληδες και φοιτητές
Τους οικοδόμους, τους ξωμάχους.

Κουράστηκα δε μου ‘μεινε σταλιά
δύναμη να σηκώσω το κεφάλι
απότυχα για άλλη μια φορά
τώρα με κυβερνούνε άλλοι

http://youtu.be/eJ0a9kBNN08

In this corner of the earth
words: Yiorgos Armenis
music: Christos Leontis
first performance: Yiorgos Merantzas

In this corner of the earth
we remained forgotten
my mama, my son, my soil
earth betrayed a thousand times

My mother and my sorrow and joy
my soil and my heart-ache
I sing of you, my eyes
son and beloved of mine

Grab picks and mattocks
sickles and two-pronged pitchforks
Put on a red flower
towards the heart the leaf

(translation: Eva Johanos)

Σε τούτη τη γωνιά της γης
Στίχοι: Γιώργος Αρμένης
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μεράντζας

Σε τούτη τη γωνιά της γης
μείναμε ξεχασμένοι
μάνα μου, γη μου, χώμα μου
γη χιλιοπροδομένη

Μάνα μου και μεράκι μου
χώμα μου και σεβντά μου
σας τραγουδάω, μάτια μου
γιε κι αγαπητικιά μου

Πιάστε αξίνες και τσαπιά
δρεπάνια και δικέλλια
βάλτε λουλούδι κόκκινο
εις της καρδιάς το φύλλο

So my brother
Lyrics: Giannis Ritsos
Music: Christos Leontis
First version: Giannis Ritsos & Nikos Xylouris ( duet )

So, my brother
we have learned, at last, how to discuss
quietly, quietly and simply.
We understand each other now
nothing more is necessary.

And tomorrow, say I, we will become
even simpler.
We will find those words
that have the the same weight
in all hearts,
on all lips,
so that we can call, anymore,
the figs-figs
and the tub-tub.*

And so that the others may laugh
and say:
“Such poems
I can make for you a hundred an hour.”
That’s what we want after all.
Because we do not sing
in order to separate ourselves, my brother,
from the world.
We sing
in order to unite the world.

(*greek expression meaning to say things as they truly are.)

Και να αδερφέ μου
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Ξυλούρης ( Ντουέτο )

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές,
σ’ όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
“Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα”.
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Tomorrow they may kill us
poetry: Yiannis Ritsos
music: Christos Leontis
vocals: Nikos Xylouris

We are smiling deeply within. This smile, we now hide.
An outlaw smile, just as the sun became an outlaw,
an outlaw as well, the truth. We hide the smile,
just as we hide in our pocket, the photograph of our beloved,
just as we hide the idea of freedom, between the two leaves of our heart.
All of us here have one sky and the same smile.

Tomorrow they may kill us. This smile,
and this sky, they cannot take from us.

Ποίηση Γιάννη Ρίτσου
Μουσική Χρήστου Λεοντή
Τραγουδά ο Αρχάγγελος Νίκος Ξυλούρης
Δίσκος “Καπνισμένο τσουκάλι”
1975

Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο,
κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

see also
Nikos Xylouris
War song
Dimitris Mitropanos
Archangel Eros

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *