If you enjoyed this site, please consider donating the price of your favorite cup of coffee (or drink of your choice) to our project, which aims to support cultural programs in Greece.
Yiannis Spanos
Idealistic and unworthy lover
Lyrics: Nikos Kavvadias
Music: Yiannis Spanos
First version: Kostas Karalis
I will remain an idealistic and unworthy lover
Of distant voyages and azure seas,
And one night like all other nights I’ll pass away,
Not having crossed the hazy line of the horizons.
For Madras, Singapour, Algiers and Sfax
Ships will always set off proud,
And I, bent at an office with maritime charts,
Will enter sums in thick accounting ledgers.
I’ll stop speaking about far away trips
My friends will think at last I have forgotten,
And my mother, happy, will tell whoever asks
“‘twas a youthful inclination that now has passed.”
But one night my self will tower in front of me
And, like a hanging judge, ask me to explain,
And this unworthy wavering hand will take up arms,
Aim, and unafraid strike the one to blame.
And I, who longed one day to lay at rest
In some sea deep in the far-away Indies,
I’ll have a death common and sorrowful
And a funeral like other people’s funeral.
Ιδανικός κι ανάξιος εραστήςYΣτίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα ‘χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
“Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει”
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Lonely people
Lyrics: Yiannis Kalamitsis
Music: Yiannis Spanos
First version: Vicky Moscholiou
There are people who live lonely
Like the forgotten ear of wheat
The world around is an empty field
And they, in the loneliness mist
Like the forgotten ear of wheat
Lonely people
There are people who live lonely
Like the rocks on the wide sea
The world is a sea that spreads out
And they, mute, bowed and alone
Wind-swept rocks
Lonely people
Lonely people like broken dead leaves
Like deserted, forgotten chapels
Lonely people like broken dead leaves
Like deserted, forgotten chapels, like you, like me…
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα…
Turbulent, stormy is the sea
and weeping are the mountains
speechless are now our nightingales
sky and heavens shadowy dark
muddy and pitiful my gaze,
good luck my child, farewell!
Dizziness crashing my head
like thunder from the torrent stream,
dried out like desert are my lips
and my breath has been cut short
in this the ultimate last kiss
good luck my child, farewell!
Be tried by my creator,
cursed place of alien foreign land,
our children dear you take from us
and lone you leave us in the blaze,
and so much bitter bile we sip
when we cry them “good luck, farewell!
Φουρτούνιασεν η θάλασσα
και βουρκωθήκαν τα βουνά,
είναι βουβά τ’ αηδόνια μας
και τα ουράνια σκοτεινά
κι η δόλια μου ματιά θολή,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Βουίζει το κεφάλι μου
σαν του χειμάρρου τη βοή,
ξηράθηκαν τα χείλη μου
και μου εκόπηκ’ η πνοή
σ’ αυτό το ύστερο φιλί,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Να σε παιδέψει ο πλάστης μου,
καταραμένη ξενιτιά,
μας παίρνεις τα παιδάκια μας
και μας αφήνεις στην φωτιά,
και πίνουμε τόση χολή
όταν τα λέμ’ “ώρα καλή!”
http://youtu.be/MTaRdNoZOPo
Last night you came
Lyrics: Sotiris Skipis
Music: Giannis Spanos
First version: Michalis Violaris
Last night you came in my sleep and spoke to me softly
that from abroad my baby you just returned
I run my goodness to receive you by your seaside
To lay comfortably as in old times inside your arms
But I find the seashore deserted and empty are the waves
and I follow the narrow road and go by the cemetery
Last night you came in my sleep and spoke to me softly
that from abroad my baby you never returned
Ήρθες εψές στον ύπνο μου και μου ψιθύρισες
πως απ’ τα ξένα μάνα μου εξαναγύρισες
Τρέχω ο καλός να σε δεχτώ μπρος στ’ ακρογιάλι σου
Να γείρω όπως κι έναν καιρό μες στην αγκάλη σου
Μα βρίσκω ολέρμο το γιαλό κι έρμα τα κύματα
και παίρνω το δρομί και πάω πέρα στα μνήματα
Ήρθες εψές στον ύπνο μου και μου ψιθύρισες
κι από τα ξένα μάνα μου δεν ξαναγύρισες
A rain is falling
lyrics: Manos Eleftheriou
music: Yiannis Spanos
vocals: Vicky Moscholiou
A rain is falling, and a sorrow all night long
on the low working-class houses
and a candle which like a heart is flickering
shows, also, that I am waiting up for you.
Bitter letters, which all come back to me
but even if they were to find you, I would win nothing
I have learned by now, how one can live, lonely
and wake up with a hoarse dream.
It is a rain which has been continuing for years
but you don’t feel anymore my struggle
you pass like a stranger, and as a stranger what does it matter to you
that a life has been broken into pieces by now
Πέφτει μια βροχή και μια θλίψη όλη νύχτα
μες στα χαμηλά τα εργατικά τα σπίτια
κι ένα κερί σαν καρδιά που τρεμοσβήνει
δείχνει κι αυτό πως για σένα ξαγρυνώ.
Γράμματα πικρά, μου γυρίζουν όλα πίσω
μα κι αν σ’έβρισκαν τίποτα δε θα κερδίσω
έμαθα πια, πώς να ζει κανείς μονάχος
και να ξυπνά μ’ένα όνειρο βραχνά.
Είναι μια βροχή και που συνεχίζει χρόνια
μα δεν νιώθεις πια, τον δικό μου τον αγώνα
ξένος περνάς και σαν ξένος τι σε νοιάζει
που μια ζωή έχει πια κομματιαστεί.