Popi Asteriadi

Μικρέ μου άνεμε, πικρό μου αίμα
Παίζουν στα χέρια σου μήλα σπαθιά
Τα χείλη μέσα μου δεν έχουν τέρμα
Μου ‘φυγες άνοιξη, πικρή φωτιά
Άνεμε δρόμε μου θα σε φιλήσω
Έρωτα πόνε μου θα σου το πω
Πάνω στο δέρμα μου πόνους θ’ αφήσω
Στη μέσα θάλασσα θ’ αναστηθώ
Πρωί στο κύμα σου πώς να μιλήσω
Παρά στην άμμο σου πώς να το πω
Νησί τα χέρια σου τι να φιλήσω
Κραυγή το αίμα σου και πώς να πιω
Πρωί το στήθος σου τι να κρατήσω
Μικρά τα κύματα πώς να διαβώ
Πίνουν τα χείλη σου κι αν τα φιλήσω
Βροχή τα μάτια σου και θα πνιγώ

Could it be love that
makes me yearn for your
company,
The reason why, when it gets dark, I wander around
to see your lit-up
windows?

Could love be the silence
that when I see you, closes
my mouth shut,
and even when I’m alone,
I stand silent and ecstatic
for hours?

Could love be the disaster,
wearing an angel’s
wings?
and comes once again
with these tender gifts
to charm me?

But whatever that may be, I yearn for it,
and I welcome the evil
that’s sent from you.
It will be the ultimate possession
If i fall at your beloved
feet.

Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.