If you enjoyed this site, please consider donating the price of your favorite cup of coffee (or drink of your choice) to our project, which aims to support cultural programs in Greece.
Margarita Zorbala
The Drunken Girl
Lyrics & Music: Manos Hatzidakis
In the cold, in the sharp night and frosty morning
this girl of mine, is sinking
sobbing blankets her
Dry, cold wilds gushed down
three boys are playing dice
the girl is crying like Christ
She gets drunk and a mad spring opens
the mouth becomes a wound
she has made hate into a charm
and plays “hide-and-seek” with death
She has ribbons on her hair
and on her body, thousands of leeches
and at her side, Charon (Death) is bent over
From her eyes, two drops
and from her hands more are falling
anguish strikes like lightning
Who gave her the knife ?
Which wind will bring her
to make the black sky sparkle?
With the knife she cuts the silence
like stone she is sullen
she weaves her hands, making a prayer
who will be giving her a wish ?
In the cold, in the sharp night and frosty morning
this girl of mine is frightened
running in the rain, dead
Το μεθυσμένο κορίτσι
Στίχοι & Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι
το κορίτσι μου βουλιάζει
το σκεπάζει τ’ αναφιλητό.
Χύθηκαν τα ξεροβόρια
σπάν’ τα ζάρια τρία αγόρια
το κορίτσι κλαίει σαν το Χριστό.
Μεθάει κι ανοίγει μια τρελή πηγή
το στόμα γίνεται πληγή
έχει το μίσος φτιάξει φυλαχτό
παίζει στο θάνατο κρυφτό.
Έχει στα μαλλιά κορδέλες
στο κορμί της χίλιες βδέλλες
και στο πλάι το Χάροντα σκυφτό.
Απ’ τα μάτια της δυο στάλες
κι απ’ τα χέρια πέφτουν κι άλλες
ο καημός χτυπάει σαν κεραυνός.
Ποιος της έδωσε μαχαίρι
ποιος αγέρας θα τη φέρει
για ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός;
Με το μαχαίρι κόβει τη σιωπή
κι είναι σαν πέτρα σκυθρωπή
μπλέκει τα χέρια κάνει προσευχή
ποιος θα της δώσει μιαν ευχή;
Μες στο κρύο μες στ’ αγιάζι
το κορίτσι μου τρομάζει
πεθαμένο τρέχει στη βροχή.
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.